Иблис табассуми - Наср - Тожикистон - Материаллар

Бош саҳифа » Материаллар » Тожикистон » Наср

Иблис табассуми

Жўрақул АЖИБ - ёзувчи ва журналист, Лоҳутий мукофоти лауреати, Матбуот аълочиси, Тожикистон Ёзувчилар иттифоқи аъзоси. «Муҳаббатнинг туғилиши», «Хиёнат», «Давр нафаси», «Тилла занжир», «Сўнмас садолар», «Кўнгил кўзгуси», «Севги ошёни» каби китоблар муаллифи. Айни пайтда «Халқ овози» газетаси бош муҳаррири ўринбосари васифасида ишламоқда. БИР НИГОҲ АФСУНИ (Ҳикоя) Нозигул чап ёндаги эшикни секингина тақиллатди-да, кейин таклифни ҳам кутиб ўтирмай, очиб ичкари кирди. Чоғроқ хона тўрида сочи оқариб кетган чуваккина кекса киши алланималарни ёзиб ўтирар, бир узун бўйли йигит эса орқасини ўгирганча китоб жавонидаги эски-туски қоғозлар қатламини титкиларди. -Мумкинми? - деди Нозигул ишлари билан банд ходимларнинг эътиборини ўзига қаратиш ниятида. - Ассалом алайкум!.. Тимирскиланиб турган йигит, афтидан, Нозигулнинг майин овозини эшитмади. Кекса киши эса бошини сал кўтариб, эшик олдида тик турган нотаниш аёлга бир қараб олди-да: -Суҳайл, - деди нохуш овозда ғудраниб. - Манави сени сўраб келган бўлса керак... -Ҳозир, ҳозир... - шошилиб жавоб берди йигит ўз ишида давом этаркан. - Ҳозирнинг ўзидаёқ топиб, сизга зарур далилни кўрсатаман, устоз... Устоз индамади, шогирди эса қоғоз қатламларини иштиёқ билан титкилашда давом этаверди. Кекса олимнинг нописандлиги ҳам, ўзи излаб келган Суҳайл Камолийнинг ўта лоқайдлиги ҳам Нозигулнинг иззат-нафсига тегиб кетди. Бирдан алами келди. У жуда ўнғайсизланди, ноқулай ҳолат дарров асабига тегди. Айни дамда ўнг ёндаги эски курсига бориб ўтиришни ҳам ёки ҳаммасига қўл силтаб, ташқарига чиқиб кетишини ҳам билмай қолди. Беш дақиқача давом этган бу ҳолат, Нозигул назарида, чексиз бир муддатдек туюлди - кекса олим ҳамон қитирлатиб ниманидир ёзар, Суҳайл дегани эса орқасини ўгириб олганча, ўз ишини давом эттирарди. Ичкарига кириб қолган аёл бўлса... У эрининг ҳамқишлоғи бўлган Суҳайл Камолий билан учрашиб, муҳим бир масалани ҳал қилгани келганди. Ва айни пайтда, бу ерга келгани учун пушаймон бўлиб, нима қилишини ҳам билмай, маҳзун ҳолда эшик олдида тик туриб қолган эди. Ниҳоят, йигит керакли қоғозини топди, шекилли, кескин бурилиб, қўлидаги четлари сарғайиб кетган бир варақни кекса олим олдига қўйди. -Мана, устоз, - деди у эгилганча қайси бир сатрни бармоғи билан ниқтаб кўрсатаркан. - Мана шу тарихий далил сизнинг барча фикру ақидаларингизни рад этиб ташлай олади-ку, ахир... -Бундай бўлмаслиги керак, - эътироз билдирди кекса олим ёзувга кўз югуртириб. - Бунда менинг икки йиллик меҳнатим нима бўлади, шогирд?.. -Билмадим, устоз. Лекин... Нозигул ортиқ чидаб туролмади. Чидаб туришга заррача ҳам тоқати қолмаган эди. Агар ўзининг ҳам шу ерда эканини сездирмаса, устозу шогирд мунозараси, худо билади, яна қанчага чўзилган бўларди. У секин, аммо асабийроқ тарзда томоққирди. Ҳамон куйиб-пишиб ўз фикрини устозига уқдираётган Суҳайл негадир дикчиб тушди. У бирдан гапини тўхтатиб, бошини кескин кўтарди-да... Эшик олдида оппоқҳарир либосли бир хушбичим аёл унга эътибор билан тикилиб турарди. Нигоҳлар учрашди - ёш олим кўксининг аллақаерида зарб билан чақнаган чақмоқнинг зарбидан титраб кетгандай бўлди. Нозигул йигитнинг негадир ўзини тамоман йўқотиб қўйганини сезди. У самодан тушган фариштани тасодифан кўриб, бу хилқат афсунига учрагандай, қотиб қолган эди. Йигит киприк қоқмас, ҳатто, нафас олиши зарурлигини ҳам унутиб қўйганга ўхшарди. Агар киприк қоқса, шундайгина қаршисида турган фаришта яна самога учиб кетган бўларди - гўёки... Агар нафас олса, вужудига сингибу сингишиб кетаётган сирли ва сеҳрли ҳис шиддатига халал етказиларди - худдики... У эса бундай бўлишини сира-сира истамасди. Аёл эса, гарчи йигитнинг ўзини йўқотиб қўйгани нашъа қилаётган бўлса-да, кекса олимни ҳайратга солаётган ҳолатга чек қўйишни истарди. -Менга Суҳайл Камолий керак эди?!. Йигит сал ўзига келгандай бўлди. Қоматини кўтарди-да, ўзига қараб турган Нозигулдан кўз узмай, у томон юрди. Етиб келди. Саломлашиш учун қўл узатди ва беихтиёр... Аёл ўз қўлини йигит авайлаб, жуда ҳам эҳтиром билан секингина ушлаганини сезди. Кейин эса ҳеч бир кутилмаган ва кутилиши ҳам сира мумкин бўлмаган ҳолат рўй берди. Суҳайл Нозигулдан бир лаҳза ҳам нигоҳини узмасдан эгилиб, унинг нозик бармоқларига лабини тегизди. Ўзидан кетиб, ўзлигини бирдан йўқотиб қўйган йигит аёлнинг қўлини ўпаяптими ва ё самодан тушиб, ўзини йўқлаб келган илоҳий хилқатга сажда қиляптими - билиб бўлмасди. Нозигулнинг билгани ва англаб ета олгани - Суҳайлнинг лаблари чўғдек иссиқ эди ва унинг қизғин ҳарорати қўлини куйдира бошлаганди. Айни дамда Нозигул бу ҳарорат фақат қўлини эмас, бутун жисму жонини ҳам куйдириб ташлашига рози эди. Негаки, шиддат билан бутун вужудини қамраб олаётган илиқлик - меҳру муҳаббатнинг элчиси бўлган покиза бир ҳис - уни дарров тилсимли бир олам сари етаклаб кета бошлаганди. Агар бу рангин оламга кирса, киришнинг иложу имкони бўлса... Нозигул бу лаҳзани - қачон ҳам бўлса, шундай пайт келишини - минг йилдан бери кутибу интилиб яшарди. Ва унинг келишига, бирдан келиб қолиши мумкин эканига ишонмай ҳам қўйганди. Лекин... -Мен журналистман, - деди Нозигул эси оғиб қолган Суҳайлни ўзига келтириш ниятида. - Академик Неъмат Нусратзода ёш ва жуда истеъдодли олим сифатида сиз билан учрашишни тавсия қилди... -Майли, майли... -Ўтиришга ижозат бериладими? -Эҳа, сиз ҳалиям тик турибсизми?!. -Кўриб турибсиз-ку, ахир... -О, марҳамат, марҳамат!.. Ўзини сал қўлга ололган Суҳайл аёлни дарров ўз ўрнига ўтқазди-да, дарров тортмадан турли хил ноёб қанд-қурс тўла ликобчани чиқариб, унинг олдига қўйди. -Сиз булардан тотиб туринг, мен ҳозир чой қуйиб келаман!.. Ва бир зумда стол устида чойнагу пиёла пайдо бўлди. -Ҳозирги замонга ҳам ҳайронман, - Суҳайлнинг ҳаракатларини кузатиб турган турган кекса олим пўнғиллаб гапирина бошлади. - Ҳамма диққату эътибор нуқул ёшларга бериляпти. Ой ҳам туғса - уларга, кун ҳам туғса - шуларга. Илму фаннинг оғир юкини кўтаравериб, елкаси яғир бўлиб кетган биздек ёши ўтган олимлар эса... - У Нозигулга тикилиб қаради. - Мана, сиз ҳам фақат Суҳайл ҳақида ёзишни истаяпсиз... -Ёш ва истеъдодли бу олим билан учрашишни менга тавсия этишди... Энди Нозигул бу ерга кирган чоғида ўзига нописандлик қилган бу одамдан аламини ола бошлаган эди. -Мен ҳам шуни айтяпман-да, ахир... Кекса олим минғирлаганча яна нималардир деди. Нозигул эътибор ҳам бермади. Кейин Суҳайл Камолий унинг шундайгина ёнига келиб ўтирди. Нозигул баъзи бир тафсилотларни сўраган бўлди, ёш олим нималарнидир жўшиб-тошиб гапирди. -Энди менинг вақтим тугади... -Сизни кузатиб қўяман!.. Ташқарига чиқишди. Нозли дарҳол мақсадга ўтиши, ўзининг кимлигини ва қайси масала билан Суҳайл Камолийнинг ҳузурига келганини айтиши керак эди. -Менинг исмим Нозигул, - деди аёл ўзига тез-тез қараб олаётган Суҳайлга. - Кимлигимни ҳам сўрамадингиз... -Кечирасиз... - Суҳайл Камолий ўнғайсизланди. - Тўғрисини айтсам, сизни кўришим билан бир зумда эс-ҳушимни йўқотиб қўйдим... -Сездим... - Нозигул майин овозда кулди. - Лекин ҳузурингизга келган ҳар бир қизу аёлни кўриб, эс-ҳушингизни шундай йўқотаверсангиз... -Йўқ!.. - Йигит кескин бош чайқади. - Умримда биринчи марта шундай бўлди. Сизни фаришта деб ўйлабман!.. -Аслида, оддийгина бир аёл эканман-а?.. -Йўқ, йўқ!... - Суҳайл тағин бош силкитди. - Сиз мен излаб юрган фариштасиз, доим хаёлимдаги фариштанинг худди ўзгинасисиз!.. -Майли, - деди Нозли йигитнинг эҳтиросли сўзларига чек қўйиш ниятида. - Энди асосий масалага ўта қолайлик... -Қанақа масласа?!. - Йигит ўз ҳайратини яшириб ўтирмади. -Мен ҳамқишоғингиз Ўрмонбекнинг хотиниман... Суҳайл ялт этиб Нозигулга қаради. Унинг бу гапи йигитни ҳайрону лол қилиб қўйган эди. -Ахир, сиз ҳали журналист эмасмисиз?!. -Нима, сизнингча, Ўрмонбекнинг хотини журналист бўлиши мумкин эмас эканми? -Мумкин, жуда ҳам мумкин, - деди Суҳайл шошилиб. - Эшитгандим, аммо ўзингизни биринчи марта кўрдим ва ҳамқишлоғим дунёдаги энг бахтли йигит эканига ишондим. Ва мен ҳам бу оламдаги энг бахтли одамлар қаторига қўшилдим. Чунки... Суҳайл яна эҳтиросга берила бошлади. У тез-тез ва суқланиб-суқланиб Нозигулга нигоҳ ташлар, бор вужудини қамраб олган эҳтирос доирасидан чиқиб кетишга уринар, лекин бунинг уддасидан чиқа олмасди. -Мана шу омонатни, - деди Нозигул гапни чувалтириб ўтирмай, сўмкасидан дискни чиқараркан, - Ўрмонбекнинг бирга ўқиган ҳамкурсига етказаркансиз... -Дарагим бор, - Суҳайл аёлнинг қўлидаги дискни негадир олишни истамади. Айни дамда унинг овози титрай бошлаганди. - Лекин... -Яна бирор масала пайдо бўлдими? -Бизнинг поезд Москвага эртага соат учда жўнайди, - деди йигит аёлга бир қараб оларкан. - Бирор соат олдинроқ олиб келсангиз... -Ҳозир олиб қолаверсангиз-чи? -Майли-ю, лекин... - Суҳайл бир оз чайналди. Кейин эса дилидаги гапни тилига чиқарди. - Тўғрисини айтсам, эртага ҳам сизни яна бир мартагина кўришни истайман!.. -Нима учун?!. -Сабабини суриштириб ўтирманг. Фақат ўтиниб илтимос қиламан, мана шу омонатни эртага олиб келинг!.. Суҳайл Камолий, илмий ишини ёқлаш учун эртага Москва шаҳрига жўнаб кетаётган ёш олим, аёлга илтимосу илтижо қилаётганди. Ва унинг эҳтирос билан тўлиб-тошган таклифини рад этиб бўлмасди - ҳам. -Майли, сизнингча бўла қолсин!.. - деди Нозигул дискни узатаркан. - Лекин буни олиб қўйинг. Мен, албатта, эртага сизни кузатгани келаман... -Сиз чиндан ҳам фариштасиз!.. - Суҳайлнинг кўзлари бирдан чақнаб кетди. У аёлнинг билагидан миннатдорлик маъносида секин ушлаб қўйди. - Кутаман, агар келмасангиз, Москва-посквага кетмайман!.. Хайрлашгач, Нозигул билагининг ҳалигина йигит секин ушлаган жойи қизиб кетаётганини ҳис қилди. Кейин бу илиқҳис бутун вужудига тарала бошлаганини сезди. У май ичиб, сархуш бўлгандек гандираклаб кетди... Эртасига борди. Суҳайл уни сабрсизлик билан кутиб турган экан. Қўлида - бир даста гул. Нозигулни кўриши билан ёнига югуриб келди, саломлашиш учун узатилган қўлини лабига тегизди - кечаги ҳолат айнан такрор бўлаётганини аёл ҳам дарров сезди. Кейин гулдастани тутқазди. -Мен сизга бир нарсани айтишим керак!.. -Айтманг, шундай ҳам айтмоқчи бўлган гапингиз билиниб турибди-ку... -Сизнинг биргина нигоҳингиз мени ўзига асир этиб ташлади, - деди йигит тўхталиб-ҳансираб нафас оларкан. - Агар ҳамқишлоғимнинг хотини бўлмаганингизда... -Оилалиман, уч фарзанднинг онасиман... -Менга бунинг фарқи йўқ!.. - Суҳайл кескин қўл силтади. - Бари бир ўзим билан олиб кетган бўлардим. Бир кун ҳам бўлса, сиз билан бирга бўлганим минг йилларга татирди. Афсуски... Поезд ўрнидан қўзғала бошлаганди, аммо бир кўришда ошиқ бўлиб қолган йигитнинг кулимсираб турган аёлга айтаётган эҳтиросли гаплари сира тугай демасди. -Поездан қолиб кетманг. Оқ йўл сизга!.. -Бари бир ўзим билан олиб кетган бўлардим!.. Вагонга илиниб олган Суҳайл баланд овоз билан яна ўша сўзини такрорлади. Кейин қўл силтаб-силкитиб кўздан ғойиб бўлди. Нозигул эса... У бирдан маҳзуну маъюс бўлиб қолди. Худди юрагини ошиқ йигит ўзи билан олиб кетгандек, кўксининг бўшаб қолганини ҳис этди. Агар... Агар у Ўрмонбекнинг хотини бўлмаганида, болалик аёл бўлганида ҳам, Суҳайл ўзи билан бари бир олиб кетган бўларди. Нозигул айни дамда шундай бўлишини юрак-юракдан хоҳлаб қолганди. Афсуски... ИБЛИС ТАБАССУМИ Ҳикоя Туш кўраётганди. Ғалати туш... Тўғриси, кўраётгани асло тушга ўхшамасди - ҳаммаси ўнгидагидек аниқ ва тиниқ... Юксак қоя устида туришарди. Кимдир елкасидан итариб юборди... Қоядан шиддат билан пастга учди. Пастда - жуда қуйида, икки тоғ оралиғида - оловли дарё оқар, унинг кучли тафти юзига урила бошлаганди. Энди у охир-оқибат сув ўрнига аланга оқаётган дарё ичига бориб тушиши керак эди... Орқага бир ўгирилиб қарай олса, ўзини ғафлатда қолдирган ўша кимсанинг юзини кўриб қолган бўларди. Аммо... -Кишанбой, Авазхон, Темирали... Бек навбатдаги аёвсиз жангу жадаллардан сўнг омон қолган қирқ чоғли йигитларининг исмини бирма-бир тилга ола бошлади. Ўз номини эшитган ёвқур жангчиларнинг ҳар бири дарҳол ўрнидан ирғиб турарди-да, қўлини кўксига қўярди. Сўнгра эса: -Бек!.. - дея бошини хиёл эгиб, таъзим қилишни ҳам сира унутмасди. Кейинги дамларда кечки пайт навбатдаги жангга киришдан олдин бек шундай қиларди - камайиб бораётган йигитларнинг номини айтиб, уларни руҳлантиришга интиларди. - Собиржон, Қулмат,Тўқсон... У ўз йигитларининг номини ҳамиша бир тартибда айтавермасди. Исми олдин тилга олинганлар - Бекнинг назарига тушиб, алоҳида эътиборга лойиқлари. Ўзига хос бир илтифоту мукофоти - бу. У негадир бу гал энг ишонган йигити - ўзининг туғишган жияни Тўқсоннинг номини энг охирида тилга олди. У ҳам, уч кун бурунги тўқнашувда чап оёғидан ўқ еганига қарамай, ўрнидан деярли отилиб турди. -Бек!.. Бироқ унинг товуши анча бўғиқ ва титраб чиқди. Бу ҳолат Бекнинг назаридан четда қолмади. У жиянига нимадир демоқчи бўлиб, оғиз жуфтлади. Кейин эса ниятидан қайтди. -Субҳи содиқда яна жангга кирамиз!.. Бек шундай деди-да, ҳамон қаршисида тошдек қотиб турган содиқ йигитларига бирма-бир кўз югуртира бошлади. У ўз сўзининг кимга қандай таъсир этаётганини аниқ билишни истарди. -Эҳтимол, бу бизнинг энг сўнгги олишувимиз бўлар... Айтилган гап - эҳтимолсиз ҳақиқат, оқибати ойдай равшан бўлиб турган аниқ ва жуда аччиқҳақиқат эди. Шундайлигини барча йигитлар сезиб-англаб, юрак-юракларидан ҳис этиб туришарди. -Ғозийлик насиб этмаса, ҳақ йўлида шаҳид бўлармиз... Бек жим бўлиб қолди. Орага оғир жимлик чўкди. Ёз оқшомининг ғир-ғир эсиб, юзларни майингина силаб турган енгил шабадаси ҳам бирдан тўхтаб қолгандай бўлди. -Кимнинг бирор муҳим гапи бўлса, хуфтон намозидан сўнг ёнимга кирсин... Масала - ҳал, қарор - қатъий, Бекнинг айтадиган бўлак гапи қолмаган эди. У ўзи томон узатилган қора қумғонни олиб, анча наридаги катта харсанг орқасига ўтди. Таҳорат қилди. Кейин эса... У жамоа бўлиб ибодат қилишни унчалик хушламас, ўзи ёлғизгина намоз ўқишни афзал биларди. Ҳеч ким эътиборни бузолмайди, яратган билан яккама-якка тургандек, бемалол сажда қилинаверади. Бу оқшом у намоз ўқиш рукнларига риоя қилмади - жойнамозга тиз чўкканча, қаттиқ ўйга толди. У ўз умри азизининг жуда шиддатли жангу жадалларда кечган кейинги ўн йилини эслашга уринди... -Жон ҳифзи азиз, аммо юрт ҳимояси ундан ҳам азизроқдир, ўғлим!.. Бир ҳовуч дуони ихтиёр этиб, ҳузурига кирган йигитга Пири Комил шу гапни айтди. Ўшанда бек эндигина ўттиз ёшни тўлдирган эди. Ва элу юртининг ҳимоясини муқаддас билиб, кунботардан бостириб келаётган ёғийлар билан курашишни ихтиёр этганди. -Фақат иблис табассумидан жуда эҳтиёт бўлгин!.. Улуғ зотнинг кейинги бу огоҳлантиришига ўшанда Бек - ҳукмроннинг ўзидан фотиҳа олиб, қўрбоши лавозимини эгаллаган йигит - унчалик эътибор бермаганди. Аниқроғи, Пири Комилнинг алоҳида урғу бериб айтган бу гапи замирида қандай маъно борлигини билолмай қолганди. Ўт-олов эди, ўлимни писанд этмади. Ёв юрагига воҳима солиб, юртини ҳимоя қилишга киришди. Кейин эса Амирнинг мамлакатни ўз ҳолига ташлаб, хорижга қочгани алам қилди. Бу аламини ҳам душманидан ола бошлади. Охирги йилларда Бек бир нарсани - босиб олинган маконларда тартиб ўрнатаётган қизил аскарларга эл ён босиб, хайрхоҳ бўлаётганини - аниқ сеза бошлаган эди. Шунинг учун ҳам ўз юртини бегоналар қадамидан асраб қолиш учун тинимсиз курашаётган фидойиларга ғалати номни раво кўришганди - босмачи... Бек тан олади: йигитлари томонидан баъзан ноҳақликлар ҳам содир этилди. Демакки, босмачилик қилишга қўл урилди. Билганларини, ножўя ҳаракат қилиб, элга озор берганларни аёвсиз жазолади. Қай бир четроқдаги қишлоққа ўзбошимчалик билан бостириб кирган йигирма етти йигитни ўз қўли билан отиб ташлагани ҳам - рост. -Ҳақ йўлини танлаган одамнинг ноҳақлик қилганини ҳеч бир кечириб бўлмайди!.. У йигитларига ҳамиша шундай дея таъкидларди. -Тангри қўлласа, ғозиймиз!.. Ғозийлик - ўз йўлига, лекин жангу жадалларнинг интиҳоси кўринай демасди. Оғир дамларда чекиниб, Аму дарёсининг сўл соҳилига ўтди. Куч тўплаб, қайта жангга киришди. Қўрбоши кейинги дамларда бир далилдан, ўзининг ўта махфий режаси ҳам рақибларга аён бўлаётганидан ҳайрон қоларди. Худди ана шундай қалтис лаҳзаларда, нияти барбод бўлиб, майдонда енгилиб қолган лаҳзаларида Пири Комилнинг айтган сўзлари қулоғи тагида жаранглагандай бўларди. -Фақат иблис табассумидан жуда эҳтиёт бўлгин!.. Аммо-лекин, иблис қачон ва қаерда табассум қилишини сира билмасди. -Агар Бек қуролини ташлаб, икки қўлини юқорига баравар кўтармаса, элатини битта ҳам қолдирмай... Тоғу тошни кезиб, ўз душманига гоҳ ўнгу гоҳ сўлдан оғир шикастлар етаказаётган Бек бир неча марта элчиларнинг бу маънодаги талабларини кўп эшитди. Бироқ ўз йўлидан қайтмади - юртини босиб олаётган ёғийга бош эгишни хаёлига ҳам келтирмади. -Элнинг тақдирини фақат яратганнинг ўзигина ўзгартира олади!.. Унинг қатъий жавоби шундай эди. Қизиллар ҳам Бекнинг жасоратига тан бермасдан иложлари йўқ - баъзан саноқлигина йигитларини ҳам юзлаб рақиблар билан юзма-юз жанг қилишга бошларди. Энг ҳайратлиси, олдинги сафда курашга кирган қўрбошининг ўзига ҳеч бир ўқ тегмасди. -Бекнинг баданига ўқ ботмайди!.. Қўлга тушган бир йигитнинг бу гапи ёғий томонни бир қадар таҳликага сола олганди - ҳам. -Бўлмағур гап... Ана шу бўлмағур гап ҳам - асосли. Ўн йил тинимсиз жанг қилиб келаётган бўлса-да, баданининг бирор жойи тирналмагани шундай хулоса чиқаришга мажбур этарди. Бекнинг ўзи ҳам бу тахлит уйдирма гапларни кўп эшитарди. Ва ҳар гал ҳам бирор нима демай, билинар-билинмас кулимсираб қўярди. Дарвоқе, бир гал аёвсиз отишмадан сўнг у оқ чакмонини ечганида, икки-уч ўқ тош устига жаранглаб тушди. Атрофини ўраб туришган йигитлар анграйиб қолишди. Кимдир ўзига келиб, ўқлардан бирини ердан олганди, бармоқлари куйгандай, дарров ташлаб юборди. -Ўқҳали совимаган экан!.. Ҳамма Бек томонга ҳайрат билан боқди, унинг нимадир дейишини кутди. Изоҳ бериш мавриди етган эди. -Туя жунининг пишиқ ипидан тўқилган чакмонга ўққадалиб қолган бўлиши мумкин-ку, ахир... Ҳар қалай шундай ҳолат бўлган эди. Ва бу воқеа йигитларни руҳлантириб, етакчиларига бўлган ишончу эътиқодларини яна ҳам кучайтириб юбора олган эди... Бекнинг хаёлини жияни Тўқсоннинг журъатсиз томоққиргани бўлиб юборди. -Гапим бор эди, тоға... -Бемалол. -Шу... -Жасадимиз мана шу муқаддас тупроқда қолади, жиян!.. У ҳар бир сўзига алоҳида урғу бериб гапирди. Бир ҳафта бурун жияни бир таклифни ўртага ташлаганди. Яширин йўл билан хорижга кетиб, бемалол кун кечиришлари мумкинлигини айтганди. Амирнинг бир махфий хазинаси қаерда эканлигини фақат Бек билади. Ўшани олишади ва кетишади. -Мен ҳеч кимнинг омонатига хиёнат қилмайман, Тўқсон!.. Жаҳл устида тоғаси ҳеч кимни аямаслигини билган жиян секингина орқага тисирилганди. Энди эса... -Ахир... -Жонинг ширинлик қиляптими, Тўқсон? -Кўра-била ўзимизни ёниб турган ўтга ташласак... -Элнинг кўз ўнгида гуркириб ёнганча жон берамиз!.. - Бек асабий томоққирди-да, бўзрайиб турган Тўқсонга тик боқди. - Қочсак, умримизнинг охиригача нафрат ўтида куяверамиз... Бек ўнг қўлининг бармоқларини қаттиққисирлатди - ораларида энди бир оғиз ҳам айтиладиган гап қолмаган эди. Тўқсон типирчилай бошлади. -Айт, қайноқ чой олиб киришсин... Жиян дарров чиқиб кетди-да, салдан сўнг ўзи чой кўтариб кирди. -Сергак бўлиб туринглар. Худо хоҳласа, субҳи содиқда... Келтирилган чой жуда хуштаъм эди. Бек устма-уст уч пиёла чой ичди. Тўртинчи пиёлани яримлатганда негадир мудроқ босди. Кейин эса туш кўра бошлади... Алангали дарё томон учиб тушарди. Бир илож қилиб орқага ўгирилди. Қоя устида кимнингдир башарасини кўргандек бўлди. Таний олмади... Биров қаттиқ туртгандай бўлди. Бек ирғиб ўрнидан турди. Ва шу дам қил чилвир билан орқасига қаттиқ тортиб боғланган қўллари оғриётганини сезди. -Биз ўз ихтиёримиз билан таслим бўламиз!.. Биз дегани - тоға билан жиян, йигитларнинг эса қораси ҳам кўринмасди. Бек нарироқда беўхшов тиржайиб турган жиянига қаҳрли тикилди. Ва тушида таний олмаган башарани дарров илғади. Тўқсоннинг юқори кўтарилган чап қўлида бир парча оқ мато тонг шамолида зўрға ҳилпирар, қаршидан эса бир тўп милтиқ ўқталган отлиқ аскарлар улар томон келишарди. -Фақат иблис табассумидан жуда эҳтиёт бўлгин!.. Бек қаттиқ, жуда ҳам қаттиқ ингранди. Юрагининг жон томири узилиб кетгандек бўлди. Сўнг қисилган мижжасидан бир томчи ёш қалқиб чиқди. Кўз ёши қонталаш эди...
1 2 3 4 5 Рукн: Наср \| Қўшди: УммуМадина (10.07.2012)
Кўрилди: 962 \| Рейтинг: 0.0/0