Рэй БРЭДБЕРИ
Абу ҲУМОЮН таржимаси

Шаҳар ёзги шафақ оғушида эди. Шарларнинг тақиллаши эшитилиб турган бильярдхона эшигидан илиқ оқшом ҳавосида нафас ростлаш ва шу баҳона оламда нима гаплигидан бохабар бўлиш учун мексикалик уч йигит чиқди. Улар гоҳо эринчоқлик билан ўзаро гаплашишар, гоҳо қизиб турган асфальт бўйлаб сузиб бораётган қора қоплондек лимузинларни, гулдурак ва чақин таратиб бораётган трамвайларни жим кузатишар эди.
Эҳ, - дея хўрсинди Мартинес — учовлоннинг энг кичиги ва энг ғамгини, - Нақадар ажойиб оқшом-а, йигитлар? Ажойиб...
Бу оқшом унга бутун олам яқинлашаётгандек ва яна қайта узоқлашаётгандек туюларди. Унинг назарида ёнгинасидан ўтаётган мудроқ йўловчилар гўё дафъатан йўлнинг нарёғидаги йўлакка кўчиб қолгандек бўлар, ёки аксинча, ярим милча нари масофада турган уйлар унинг боши узра энкайгандек бўларди. Лекин Мартинес билан бу одамлар, машиналар ва уйлар ўртасида кўринмас бир ғов бордай эди - уларга қўл етмасди. Бу жазирама ёз оқшомида ёш Мартинеснинг юзи аёзда қотгандай сўник эди.
Бундай кечаларда орзуларга берилиш яхши... Кўп нарсалар ҳақида орзу қилиш...
- Орзу қилиш?! - ҳайронлигини яширмай қичқирди Вильянасул деган йигит - гарчи у ўз хонасида китобларни бақириб ўқиса-да, кўчада доимо деярли шивирлаб гапирарди. - Орзу қилиш - бекорчиларнинг бесамар машғулоти.

Тимур Зулфиқоров
Таржимон Элмурод Юсуф

Узоқ эмас ўтмиш йилларда Осиёни кезарди ҳидоятли дарвиш Хожа Зулфиқор Девона Қосимжон Ниҳол ўғлон ила.
Айтмишлардан билинадики унинг асли-насли Бухородаги Қўхнаи Масжид қишлоғидан. Қишлоқ аллақачон йўқ бўлиб кетган. Уни шаҳар ютиб юборган.
Хожа Зулфиқор ҳақиндаги ривоятлар эса тирик.
Зеро одамлар шаҳар ва қишлоқлардан узоқроқ умр кўрадилар.

Кузакнинг намланган чанглари хўжанднинг данаксиз туршаги каби тотли бўлган Осиё сўқмоқларида ҳамон дарбадардир Хожа Зулфиқор.

Зеро хиродманд дарвиш ўлимдан устун.
Дарвишлар ўлмаслар, истасалар ҳам...

Даврон Ҳотам
Бу нимаси ахир?! Унинг уйида кўзгу қаердан пайдо бўлди? Ахир неча йилки, ўзининг уйидагина эмас, танишларига хам кўзгу сақлаш, ундан фойдаланишни таъқиқлаган эди-ку. Тўғри ишхонасида бир ярамас бор. Доимо кўзгу билан юради. Аблаҳ!!! Лекин, у бу уйга киролмайди. Демак, бу унинг кўзгуси эмас... Унда қаердан келди бу лаънати кўзгу!

Мирзоҳид Мирзараҳимов
Ўш

– Туман эди, қора туман, икки қадам нарини илғаб бўлмайди, – энтикиб-энтикиб деди аёл. – Мен қизчадан орқароқда тургандим. Қизча икки томонга тез-тез қаради-ю, олдинга юрди. Бирдан... машина чийиллади, бир нима “гуп” этди, қизча ожизгина ингради... Бошқа ҳеч нарса билмайман, оёқ-қўлим музлаб қотиб қолдим.
– Туман бир оз тарқаб қолганди-ёв, – аниқлик киритди ўрта яшар мўйлабли киши, – бўлмаса “Жигули”нинг ранги оқ, олдинги номери “00” эканини кўролмай қолардим.
– Мен тахминан ўттиз-қирқ тезликда келаётгандим, – деди қайиш шляпа кийган ёш йигит, – у мени эллик-олтмиш қадам нарида босиб ўтди. Тезлиги етмишдан кам эмасди.
– Чироғи ўчиқ-ёниқлигини эслайсизми? – сўради ДАН ходими.
– Нега эсламай, тезлиги, бунинг устига, чироқни ёқмагани учун ғижиниб бораётган эдим ҳамки, унинг тормоз чироқлари ёнди, машина ўнг томонга сурилиб бориб, яна ўша тезликда кўздан йўқолди.
Гувоҳлар кўп эди.