Жўрабек РАМАЗОНОВ

Мен хотинимни севмайман! Отам шунчаки номардлик қилди: сўнгги нафасида «Шарофатга уйланмасанг рози эмасман», деди. Тўғри, бояқиш ёмон қиз эмас, уйни чиннидек ораста тутади, бир кунда ўн марталаб соч тарашга ҳам эринмайди. Аммо менга бу қорамағиз қизнинг кўзлари ёқмас эди. Унинг қорачиқлари қандайдир ялтираб кўринади кишига. Айниқса, бирор баҳонаи сабаб ғижиллашиб қолганимизда шундай қарардики, бу ўткир ва сирли нигоҳга дош беролмасдан, нафасимни ичимга ютардим.

Қайдан келди бу зулмат,
Қаро инсон ҳаёти.
Қопладими ер юзин
Жаброилнинг қаноти.
Дарвоқе, у шу қанот
Шамолидан ҳезланиб,
Келди Тангри қошига
Шоду шодон юзланиб.
Деди: «Мендек яна бир
Махлуқ яратганмисан?
Ҳамманинг ҳавасини
Унга қаратганмисан?»

Сен-чи, яшаяпсанми
Номус билан, ор билан?
Дунёни олмоқчисан
Даҳшату террор билан.
Яратилган инсондан
Энг тубанлар яратдинг.
Дубайларда саноқсиз
Дон Жуанлар яратдинг.
Битта самолёт билан
Қурбон қилиб ўзини,
Бутун оламга ёйди
«Камикадзе» сўзини.

Шарофатнинг кўнгли ҳамон алағда, қўшни аёлга оғзидан гуллаб қўйганидан бери ҳаловатини буткул йўқотди. Бу гап маҳалла бўйлаб тарқаганида эса эри унинг ярим тунда қабристонда нима қилиб юрганини сўраб, ҳол-жонига қўймади. Йўл яқинроқ бўлсин учун мозорлар оралаб ўтгани ҳақидаги баҳонасидан кейин индамай қўйган бўлса-да, эрининг бу важга ишонмаганлигини ўзи ҳам сезди.

Ҳозир болалар кекса
Чолни мазах қилади.
Чунки уч яшари ҳам
«Ноутбук»ни билади.
Бармоқлари адашмай,
Бир неча сон босяпти:
«Ало, олиб кетинглар,
Боғча опам шошяпти».
Икки яшар қизим бор,
Кўп эркалик қилади.
Озодбекнинг ўн битта
Қўшиғини билади.

Бу митти достон давомида маънолар инжудек тизилмаган, фикрлар кетма-кетлигига ҳам риоя қилинмагандир эҳтимол. Аммо уни Ватанни севган оддий инсоннинг ўз сайёрадошларига мурожаати сифатида қабул қилгайсиз. Гоҳ аниқ, гоҳ мужмал сатрларни тоқат билан ўқиган ва англаганларга Оллоҳнинг марҳамати бўлсин!

Акмал Шарипов

Юрагим, биламан...

Юрагим, биламан сенга ҳам қийин,
Юкинг оғирлашиб борар кун сайин.
Сен фақат чидагин, чидашинг керак,
Хали манзил йироқ, етиб борайин.

Баъзан сенга нохақ оёқ қўйдилар,
Бўхтон тоши билан рахмсиз уйдилар.
Сен таслим бўлмагач, нокас ганимлар,

Мухаббатимни хали учратмадим...Бу сатрлар Унинг хакидаги хаёллар....Сизга илиндим.

Настарин

Мухаббат..Нима у? Тонгги шаббода
Ярмига етолмай тукилган бода..
Хам савоб хам гунох..бир катор шода..
Мухаббат...Нима у ?!..

Мухаббат ..Нима у:!..Ёрнинг фироги..
Васлга етмаган ишкнинг титроги..
Ошикларга хамрох ойнинг уроги
Мухаббат..Нима у?!..

Мухаббат азалий мавзу...Хижрон ва Висол кунгилларнинг севимли кушиги...

Ўзбек адабиётида кечаётган,ҳам миллий, ҳам дунё тажрибаларини ўзлаштирган ҳолда янгиланиш жараёнлари нафақат юртимиздаги адабиёт ихлосмандларида,шунингдек,жаҳон адабиёти ва адабиётшунослик илми одамларида ҳам катта қизиқиш уйғотмоқда. Мана шундай қизиқиш мисоли сифатида куни кеча Кореяда нашр этиладиган эътиборли адабиёт журнали «Gyeongnam Literature»да таниқли корейс адабиётшуноси,филология фанлари доктори, Донгдук университетининг профессори Ин Гён Оҳнинг таниқли ўзбек ёзувчиси Назар Эшонқул билан қилган суҳбатини тақдим этамиз.